Transmisja telewizyjna z nabożeństwa w Bełchatowie do obejrzenie w programie, TVP 3,  31 maja 2020 roku o godzinie 13:00.

Poniżej kazanie ks. bpa Marka Izdebskiego

Dz. Ap. 2,1-21

Drogie Siostry, Drodzy Bracia,
 Przeżywamy dziś , jako Kościół chrześcijański, Dzień Zesłania Ducha świętego.
To był bardzo niezwykły dzień w życiu pierwszych wyznawców Chrystusa. Początek Kościoła chrześcijańskiego.
Jak czytamy w tekście z Dziejów Apostolskich: Tam, gdzie zebrało się wielu ludzi, „nagle powstał z nieba szum, jakby wiejącego silnego wiatru”, wszyscy zaczęli mówić, w różnych językach. Ale wszyscy rozumieli wszystkich. Ludzie byli  „zaskoczeni i nie wiedzieli, co myśleć. Mówili jeden do drugiego: co to może znaczyć?”
Bóg objawiał się Ludowi Bożemu na różne sposoby: w ciszy, w gorejącym krzaku, w cichym wietrze, w mądrych słowach, poprzez uzdrowienia, poprzez cuda, tak jak przy rozmnożeniu chleba, albo w przemianie w Kanie Galilejskiej.
Tu, gdy posłał Ducha świętego, po Zmartwychwstaniu , uczynił to w sposób, który i dziś nazwalibyśmy spektakularnym.
Szum ludzkiej mowy, mieszanina zadziwienia, lęku, niepewności. Niektórzy może chcieli uciec z tego miejsca. Bo czyż nie jest tak, że człowiek, nawykły do rutyny codzienności, często chce uciekać przed tym co nowe, nienazwane, nieogarnięte jeszcze ludzkim umysłem? Lubimy wszystko mieć pod kontrolą. Lubimy definiować, bo właściwa definicja danego wydarzenia pozwala nam  się zdystansować od tego co przerasta naszą możliwość zrozumienia. Dlatego szybko znaleźli się ci, którzy widzieli w tym dziwnym wydarzeniu efekt upicia się młodym winem przez zebranych. Wiadomo, osoby nietrzeźwe łatwiej zlekceważyć, bo one, w naszym rozumieniu, nie mogą być nosicielami żadnego przesłania, tylko niekoherentnej mowy, nic nie znaczącej.
Generalnie nie czujemy się dobrze w kakofonii niezrozumiałych dźwięków, wrzuceni w sytuację gdy wokół słyszymy wielość języków, czujmy się zagubieni. Lubimy przebywać wśród tych dźwięków, krajobrazów, zapachów, które znamy i ludzi, którzy są tacy sami jak my.
I to do takich ludzi, którzy w niczym się od nas nie różnili, przyszedł tamtego dnia Duch święty i stworzył z nich jeden Kościół. Miejsce, gdzie pomimo różnic czujemy, że jesteśmy dziećmi jedynego Boga, że język zbawienia, język nadziei potrafi być ponad wszystkie języki świata. Także ponad nasze lęki, ponad uprzedzenia.
Kościół, prowadzony przez Ducha świętego jest kościołem migrantów. Bo wszyscy, dzięki Bożej łasce,  dochodzimy, różnymi i często pokręconymi, czasami wąskimi i stromymi drogami od niewiary do wiary, do Chrystusa, do Bożej prawdy. Od pierwszego do ostatniego tchnienia migrujemy w kierunku Boga, jakkolwiek go rozumiemy.
Kościół chrześcijański, od pierwszego dnia swojego istnienia na Ziemi, był Kościołem wielokulturowym, akceptującym przybyszy z różnych miejsc geograficznych, z rozmaitości uprzednich tradycji duchowych. Jego wielokulturowość to zawsze było i jest jego niezbywalne bogactwo.
Dał godność niewolnikom, kobietom. Także ludom, których już nikt nie pamięta prócz archeologów, ale które ostały się na kartach Dziejów Apostolskich: Partowie, Medowie, Elamici,  Mezopotamczycy, Judejczycy, mieszkańcy Kapadocji, Pontu, Azji, Frygi, Pamfilii, Cyrenejczycy. Oni wszyscy, ze swoja własna historią i kulturą,  byli obecni w momencie gdy rodził się Kościół Jezusa Chrystusa.
I dlatego żaden partykularny „kawałek” Kościoła powszechnego nie może rościć sobie prawa do bycia całym, jedynym, prawdziwym miejscem Bożej obecności.
Kościół był i jest miejscem spotkania wszystkich ludów ziemi, wszystkich kultur. Jest dla migrantów, wędrowców poszukujących prawdy.
Bo jak czytamy w tekście, Apostoł Piotr przemówił do zadziwionych wydarzeniami,  o wielkim i wspaniałym dniu Pana, który nadejdzie a „Każdy, kto będzie wzywał imienia Pana, będzie zbawiony”.

Kochani,
W języku hebrajskim słowo, które tłumaczymy jako „Duch” oznaczało wiatr, tak to jest w naszym tłumaczeniu, ale także oddech. Można więc też rozumieć, że ten nagły szum był spowodowany przez tchnienie Boga w owo zgromadzenie.
Bóg tchnął swoją żywotną siłę i dał tam zebranym można rzec ‘drugi oddech”, zobaczyli świat na nowo, pełen Bożej mocy i sprawczości.
Teraz, odkąd zaczęła się pandemia koronowirusa, zaczęliśmy chyba wszyscy doceniać, co znaczy oddech dla życia człowieka. Jak wielkim dobrem jest oddychać pełna piersią, gdy pracują dobrze zdrowe płuca, gdy żaden niewidzialny wróg ich nie atakuje.
Zwykłe nabranie powietrza, co zazwyczaj wydawało się rzeczą tak normalna i oczywistą, dla wielu tych, którzy zostali przez wirus zaatakowani, stało się droga przez mękę.
Ta męka wielu doprowadziła do śmierci, potwornej. Ci, którzy przeżyli i wyzdrowieli, też będą już naznaczeni tą traumą już na zawsze. Także ci, którzy ratowali, często wbrew nadziei, też wierzyli, że uda się ten oddech chorym przywrócić.
W  tych krytycznych momentach byli oni też przekaźnikami tego potężnego tchnienia Bożego, które miało moc uwolnić płuca i system oddechowy od trawiącej je zarazy.
Boże tchnienie jest siłą, która pokonuje wszelkie przeszkody. I dla wielu ludzi ten pierwszy oddech, który wzięli gdy choroba ich opuszczała był jednoznaczny z tym, że przywrócił go im Bóg, przywracając ich na nowo do życia.

Drodzy Siostry i Bracia,
Apostoł Piotr w swojej mowie do ludu mówi, że zanim nadejdzie ten wielki i wspaniały dzień Pana, ”Słońce zamieni się w ciemność, a księżyc w krew, będą krew, ogień i kłęby dymu”.
Czasami staramy się omijać te cytaty z Biblii. Wydaje nam się, że są one jakimś reliktem apokaliptycznej wyobraźni pierwszych chrześcijan. Ale takie doświadczenia jak klęski żywiołowe, wojny, a także pandemie, pokazują, ze doświadczenie tragedii, ciemności i bólu nie omija nikogo, ani ateistów, ani wierzących chrześcijan czy ludzi innych wyznań.
Nic nie jest dane raz na zawsze. Tylko Bóg nigdy nie zawodzi, Bóg w Trójcy Jedyny: Ojciec Stwórca, Syn Zbawiciel i Duch święty Pocieszyciel.
Teraz już wiemy, że za każdy oddech, za to, że nasz organizm jest sprawny, że nie poddajemy się złym okolicznościom, ze wychodzimy na prostą po różnych bólach i cierpieniach, jest . czymś, za co powinniśmy Bogu składać nasze dziękczynienie. Każdego dnia, zawsze i wszędzie.
I powinniśmy być także tymi, którzy dbają o to, aby Ziemia, na której żyjemy, też mogła oddychać.
Teraz, z powodu konieczności ograniczenia naszych podróży, produkcji i mobilności nasza Ziemia zyskała nieco oddechu. Np. spadły zagrożenia smogowe.
Jeżeli chcemy, aby Ziemia była nadal miejscem nadającym się do życia dla wielu pokoleń, które przyjdą po nas, musimy zmienić nasze podejście do tego, jak rozumiemy biblijny nakaz „czynienia jej sobie poddaną” Co to znaczy: czy rabunkową eksploatację jej zasobów, czy niszczenie  środowiska, czy też podjęcie wysiłku na rzecz jej uratowania.
To wielkie zadanie dla nas wszystkich, zadanie ekumeniczne również dla Kościołów, dla wszystkich religii, które czują to tchnienie Boże.
Język hebrajski ma określenie tikkun olam, naprawa świata.
I myślę, że przesłaniem na święto Zesłania Ducha świętego powinno być właśnie to, że naszym obowiązkiem jest naprawa tego, co ludzkość zepsuła, uszkodziła.
Prośmy go aby dał nam odpowiednie rozeznanie i mądrość, oraz siłę modlitwy i siłę czynu, abyśmy mogli temu wyzwaniu sprostać. Razem, jako ludzie, wierzący i niewierzący. Ale ludzie dobrzy.
Amen.